รีวิว Dora and the Search for Sol Dorado ดอร่ากับการตามหาพระอาทิตย์สีทอง (2025)

ภาพยนตร์เรื่องนี้โดดเด่นในแง่การเล่าเรื่องที่มีน้ำหนักกว่า Dora ภาคก่อน (เช่น Lost City of Gold) และลงลึกในธีม “ coming-of-age” อย่างชัดเจน ผู้กำกับ Alberto Belli เลือกเส้นทางแบบเรียบง่ายแต่มีพลัง สร้างสมดุลระหว่างฉากบู๊แบบลุ้นระทึก อารมณ์ขันบางเบา และบทเรียนชีวิตที่สอนให้เราริเริ่มและเติบโต 

สิ่งที่ช่วยขับเคลื่อนหนังคือ คาแรกเตอร์ Dora ของ Samantha Lorraine ที่มีความเฉลียวฉลาด กล้า และมีเสน่ห์อ่อนโยนในแบบวัยรุ่น พลังของเธอชวนให้นึกถึง Indiana Jones สำหรับเด็กๆ หลายคนชื่นชอบฉาก action ที่คล้ายคลึงและรวดเร็ว ต่อยอดให้หนังไม่รู้สึกอืด แต่ก็มีเสียงวิจารณ์ว่าขาดความโดดเด่น ไม่จดจำได้ชัดเจน (featureless blob) ซึ่งอาจมาจากบทที่เน้นเดินเรื่องตามสูตรไล่เก็บด่านลุ้นโชคมากไปสักหน่อย 

หลายรีวิวองค์กร เช่น Parents ชมว่า “refreshing take” เน้น growth, identity และ sacrifice ส่วน Variety ชมว่าเป็น “flawed family‑friendly movie” แต่ให้คุณค่าทางครอบครัวมากกว่าคุณค่าทางศิลปะ 

อีกจุดเด่นคือการให้ความสำคัญกับวัฒนธรรมยุค Inca เช่น Quechua, quipu และ ayllu ซึ่งช่วยเติมมิติความรู้เชิงประวัติศาสตร์ และสอดแทรกคุณค่าของความไม่เห็นแก่ตัวและความร่วมมือในชุมชน จุดนี้โดนชมว่าทำให้หนังมีหัวใจ แม้บางเสียงก็เห็นว่ามีความไม่แม่นด้านวัฒนธรรมสเปน-ละตินบางจุด 

โดยภาพรวม หนังมีไว้สำหรับผู้ชมวัย 6‑12 ปี และครอบครัวที่อยากหาหนังผจญภัยใจดีดูด้วยกัน มันไม่ใช่หนังที่ “ปังสะเทือนใจ” แต่ก็เรียบร้อย เสริมพลังบวก ให้บทเรียน ทำให้ไม่รู้สึกเสียเวลา