รีวิวซีรีส์ The Nice Guy (2025) | อีซองคยอง และ อีดงอุค

“มาเฟียใจดีที่ถูกหลอมด้วยรักและเลือด”
สิ่งที่ทำให้ The Nice Guy ดูน่าสนใจไม่ใช่แค่เคมีของนักแสดงนำ แต่เพราะการหยิบในธีมที่ต่างออกไป—พระเอกร้ายแต่มีหัวใจ เลิกกับสูตรมาเฟียเลือดสาด เปลี่ยนมาเป็นมาเฟียที่ต้องเลือกรักเหนือกฎสายเลือด

Lee Dong‑wook ถ่ายทอดความขัดแย้งในตัวละครได้อย่างเป็นธรรมชาติ—น้ำเสียงหวานแต่กร้าวแกร่ง ดวงตาหนักแต่ซ่อนความอ่อนโยน การเดินทางของซอกชอลไม่ใช่แค่เรื่องเลือดและอำนาจ แต่เป็นเรื่องของการล้างหัวใจตัวเองด้วย “รักแท้”

Lee Sung‑kyung ในมุมของมียองคือพลังที่เติมเต็ม—เสียงร้องที่เครือราวเสียงที่อยากหลุดออกจากโลกเก่า ความฝันในสายอาชีพนักร้องและความหวังในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ซึ่งทั้งคู่นั้นเสริมกันด้วยความสมดุลที่น่าประทับใจ

บทและภาพยนตร์โดดเด่นด้วยบรรยากาศนัวร์-โรแมนซ์
โทนภาพหม่น ๆ เส้นแสงน้อย ๆ สลับกับเพลงร็อคแจ๊สระทึก ชวนให้นึกถึงบรรยากาศหนังสายอาชญากรรมคุณภาพ แต่กลับมีจังหวะเยอะพอให้เราหัวเราะ ซึ้งใจ และอินไปกับชีวิตของตัวละคร

เรื่องราวมีแนวเรื่องแนวครอบครัว+มาเฟียที่ผ่านการกลั่นมาดี ไม่ว่าจะเป็นการแนะนำตัวละครทีละนิด ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องซอกชอล ความขัดแย้งกับศัตรูในองค์กร รวมถึงความรักที่ซ้ำเติมใจคนดู — The Nice Guy ทำให้เราไม่รู้สึกว่าเรื่องมัน “รีบ” แต่กลับคิดถึง “แต่ละความรู้สึก” ในทุกฉาก