รีวิวหนัง The Match (2025) เดอะ แมทช์

The Match เป็นภาพยนตร์ที่ใช้โครงสร้างแบบชีวประวัติกีฬาผสมกับดราม่าความสัมพันธ์ได้อย่างลงตัว ด้วยพื้นฐานมาจากเรื่องจริง ทำให้ตัวละครทั้งสอง—โช ฮุนฮยอน และ อี ชางโฮ—เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง ไม่ใช่แค่ความเก่งในเกมโกะเท่านั้น แต่รวมถึงการต่อสู้ภายในจิตใจ ความกลัวที่จะถูกแทนที่ ความภาคภูมิใจที่ปะปนกับความหึงหวงแบบเงียบ ๆ ของอาจารย์ที่ต้องเผชิญหน้ากับศิษย์ตัวเอง

อี บยองฮอน รับบทโช ฮุนฮยอนได้อย่างยอดเยี่ยม ถ่ายทอดความรู้สึกหลายมิติผ่านสีหน้าและแววตาได้อย่างทรงพลัง ขณะที่ ยู อาอิน แม้จะมีประเด็นข่าวก่อนหน้านี้ แต่ฝีมือการแสดงของเขาก็ยังเปล่งประกายในบทบาทอี ชางโฮ โดยเฉพาะฉากที่เขาต้องแบกรับความคาดหวังมหาศาลจากผู้คนรอบข้าง

นอกจากนี้ ผู้ชมที่ไม่รู้จัก “โกะ” มาก่อนก็สามารถอินไปกับเรื่องราวได้ เพราะหนังไม่ได้พยายามสอนวิธีเล่น แต่ใช้เกมเป็นตัวแทนของความตึงเครียด ความภักดี และการเปลี่ยนผ่านทางอารมณ์ ฉากการดวลกันบนกระดานทุกนัดจึงกลายเป็น “สงครามเงียบ” ที่ดึงดูดคนดูได้ไม่แพ้ฉากบู๊ในหนังแอ็กชันเลยทีเดียว

โปรดักชันของเรื่องยังรักษามาตรฐานสูงตามแบบฉบับหนังเกาหลี เน้นการออกแบบฉากย้อนยุคอย่างละเอียด พาคนดูกลับไปยุค 80s-90s ได้แบบสมจริง มีการใช้แสง โทนภาพ และดนตรีประกอบที่เสริมอารมณ์อย่างละเมียดละไม

กระแสตอบรับจากการฉายทาง Netflix ก็ค่อนข้างดี โดยเฉพาะในกลุ่มผู้ชมที่ชื่นชอบแนวดราม่าลึกซึ้งและการแสดงคุณภาพ ข้อสังเกตเพียงเล็กน้อยคือหนังอาจไม่ได้เร้าใจในเชิงพล็อตแบบหนังเมนสตรีมทั่วไป เพราะเลือกเล่าเรื่องอย่างค่อยเป็นค่อยไป ด้วยโทนที่เน้นความนิ่งและความขมในใจของตัวละคร

โดยรวมแล้ว The Match ไม่ได้เป็นแค่หนังเกี่ยวกับกีฬาโกะ แต่คือเรื่องราวของคนสองคนที่เคยเดินทางร่วมกัน และวันหนึ่งต้องยืนอยู่ตรงข้ามกันบนเส้นทางที่ต่างไม่มีใครอยากแพ้ เป็นหนังที่กินใจ ละเมียด แต่ทรงพลัง เหมาะกับคนที่ชอบเรื่องราวเชิงจิตวิทยา การแข่งขัน และความซับซ้อนของมนุษย์