รีวิวหนัง Eternal Bond นาคบรรพ์ (2025)

Eternal Bond ใช้ฉากหลังของสงครามอันชวนหวาดหวั่นผสมกับความเชื่อพื้นบ้านและตำนานประเพณีของไทยอย่างลงตัว หนังดึงเส้นเรื่องจากการต่อสู้ทางอำนาจและอุดมการณ์ ผ่านสายตาของตัวละครทั้งสอง – Tharin ทหารหรือผู้ต่อต้านที่ต้องกลับมาต่อสู้เพื่อหมู่บ้านบ้านเกิด และ Jinta ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกจับไว้อย่างไร้ทางเลือก — โดยมี Sonklin เป็นตัวกลางแห่งความเป็นมารดาหรือผู้มีวิสัยทัศน์ที่ลุ่มลึก

ด้านการเล่าเรื่อง หนังเริ่มจากบรรยากาศอึมครึม ชวนให้นึกถึงหนังระทึกขวัญสมัยก่อน แต่เมื่อเข้าสู่กลางเรื่อง จะมีเสน่ห์จากฉากลึกลับที่จัดเต็มรูปแบบตั้งแต่เสียงพากย์ เงาแสง รวมถึงคัตติ้งที่ย้ำอารมณ์ “ตายแล้วไม่จบ”

นักแสดงฝีมือเยี่ยมอย่าง Sinjai Plengpanich ก็นำพลังงานมาเบ่งบานอยู่ในบท Sonklin ด้วยภาพลักษณ์ของผู้หญิงที่ทั้งอ่อนโยนและเด็ดเดี่ยว James Ma ในบท Tharin ก็ถ่ายทอดมิติของชายที่ถูกตัดสินใจเลือก – ระหว่างภารกิจและหัวใจ – ได้อย่างชัดเจน ส่วน Neeya มาเคลล่าในฐานะเหยื่อของโชคชะตาก็ถือว่าทำได้ดี มีความเปราะบางที่ชวนให้ลุ้น

หากจะติ หนังอาจชะลอเรื่องราวในบางช่วง และสำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยกับเรื่อง “นาค” อาจรู้สึกยังไม่อินกับภาพรวมของตำนาน อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จคือ “Eternal Bond” ทำให้ตำนานพื้นบ้านกลายเป็นกลไกขับเคลื่อนเรื่องราวที่ไม่ใช่แค่ผีตามหลอก แต่เป็นเงื่อนงำเชิงจิตวิญญาณที่ทดสอบตัวละคร